AKTYWNOŚĆ
FIZYCZNA – CECHA WIEKU PRZEDSZKOLNEGO-artykuł
Ruch
i
zabawa
są
przejawami
zaspokajania
potrzeb
dziecka.
Pozwalają
doskonalić
motorykę,
ale
są
także
istotnym
czynnikiem
rozwoju
somatycznego,
psychicznego,
i
społecznego.
Rodzice
powinni
umożliwić
dziecku
wszechstronną
aktywność
ruchową,
sprzyjać
jej
i
wspomagać.
Ograniczanie
spontanicznej
aktywności
ruchowej
dziecka
jest
sprzeczne
z
jego
potrzebami
rozwojowymi.
ZDROWE, ZGRABNE, O PIĘKNEJ SYLWETCE DZIECKO to marzenie
wszystkich rodziców i dążenie wychowawców. Czy takie będzie, w
bardzo dużym stopniu zależy właśnie od rodziców- od warunków,
jakie mu zapewnią, stylu życia, nawyków, jakie mu przekażą.
Warunki, w jakich żyjemy, mają największy wpływ na organizm
dziecka. Niestety nie sprzyjają one zdrowemu rozwojowi.
Niedostatek
ruchu, telewizja, komputery, zanieczyszczone środowiska
powodują, że nasze dzieci nie zawsze rosną i rozwijają się
prawidłowo.
Mała aktywność ruchowa sprawia, że mięśnie
są słabsze, a układy krążenia i oddechowy mniej wydolne. Organizm
dziecka staje się przez to bardziej podatny na niekorzystne zmiany.
Ruch jest podstawą rozwojową. Dzięki
aktywności ruchowej dziecko poznaje otoczenie i opanowuje nowe
umiejętności. . Ruch wpływa stymulująco na rozwój dziecka. Okres
przedszkolny jest szczególnie znaczący dla kształtowania motoryczności
dziecka. Dziecko nabywa wówczas pewne umiejętności, które w dalszych
etapach życia doskonali.
Ruch jest przejawem życia. Aktywność
fizyczna jest czynnikiem kształtującym organizm i jego funkcje. Człowiek
potrzebuje aktywności fizycznej tak samo, jak pożywienia i powietrza.
Jest to szczególnie ważne u dzieci, które znajdują się w fazie
intensywnego rośnięcia i doskonalenia.
Rodzice, w trosce o zdrowie swoich dzieci,
powinni zapewnić im także odpowiednie warunki rozwoju motorycznego.
Ograniczenie aktywności ruchowej jest zdecydowanie niekorzystne, gdyż
opóźnia rozwój ruchowy i fizyczny dziecka. Może także źle wpływać na
jego psychikę. Dziecko mniej sprawne ruchowo już w wieku przedszkolnym
bywa izolowane przez rówieśników, bo psuje zabawę.
Aby aktywność ruchowa spełniła swoje
zadania, aby była skuteczna, musi być odpowiednio dozowana. Wysiłek
fizyczny nie może być zbyt mały-nie wywoła bowiem pożądanych reakcji i
nie spowoduje usprawnienia organizmu. Zbyt duża dawka ruchu, wysiłek
ponad możliwości organizmu może być przyczyną wadliwego rozwoju. Przed
tym na szczęście organizm, a zwłaszcza organizm dziecka, umie się dość
dobrze bronić, reagując zmęczeniem. Ruch rozwija także psychikę i
osobowość dziecka.
Okres przedszkolny jest wiekiem, kiedy
obserwujemy dalszy rozwój sprawności motorycznej, następuje
automatyzacja ruchów cyklicznych (chodu, biegu), opanowanie pozycji i
ruchów równoważnych, rozwija się zdolność koordynacji ruchów i podwyższa
poziom ogólnej sprawności fizycznej. Jednocześnie rozwija się
samoobsługa i samodzielność. Dziecko samo je, myje się, rozbiera i
ubiera, utrzymuje porządek we własnych rzeczach, pomaga w łatwych
pracach domowych.
Dziecko w tym wieku uczy się jeździć na
rowerze, pływać, jeździć na nartach, grać na instrumentach. Stopniowo
doskonalące się ruchy drobnych mięśni dłoni umożliwiają coraz
sprawniejsze posługiwanie się ołówkiem, pędzelkiem, nożyczkami.
U dzieci przedszkolnych występuje dziwne
dla dorosłych zjawisko: szybciej uczą się pływać niż zapinać guziki lub
wiązać sznurowadła (odwrotnie niż dorosły). Dla dziecka jednak drobne
ruchy manualne są jeszcze trudne i bardziej męczące niż praca dużych
grup mięśniowych.
Na zajęciach ruchowych w przedszkolu
dziecko uczy się nowych ruchów, ćwiczeń, zabaw. W domu, w zabawach z
rodzicami, może te ćwiczenia i zabawy powtarzać i doskonalić. Dla
dziecka ważne jest, że razem z dziećmi w przedszkolu lub rodzicami może
poskakać, rzucać, rywalizować, zwyciężać. Dziecko oczekuje od tych
ćwiczeń głównie zabawy, satysfakcji i przyjemności. Natomiast dorośli
powinni w zabawie widzieć także formę realizacji celów zdrowotnych i
edukacyjnych. Rzeczą niezmiernie ważną jest również wytworzenie się
silniejszych więzi emocjonalnych między dzieckiem a rodzicem podczas
wspólnych zabaw ruchowych.
Korzystna jest sytuacja kiedy rodzic może
wygospodarować 20-30min aby wspólnie poćwiczyć z dzieckiem. Czas ćwiczeń
należy dostosować do chęci, możliwości i zaangażowania dziecka. Trzeba
stale pamiętać, że ćwiczenia mają być dla dziecka źródłem zabawy i
radości. Nie mogą być zbyt trudne i skomplikowane. Musi im towarzyszyć
odpowiednia atmosfera- wzajemnej życzliwości, pogody, przyjaźni, a także
wyrozumiałości.
Można wykorzystać odpowiednie formy
prowadzenia ćwiczeń.:
- forma
zabawowa - kto ładniej, kto dokładniej wykona zadanie
- forma
zadaniowa - „czy potrafisz?”, takie podanie zadania ruchowego z reguły
wyzwala w dziecku chęć pokazania, że potrafi i powoduje większe
zaangażowanie w wykonanie ćwiczenia.
- forma
zabawowo-naśladowcza, dziecko naśladuje zachowanie lub ruchy znanych mu
zwierząt lub osób.
- forma
opowieści ruchowej – dorosły opowiada, a dziecko ilustruje to ruchem.
Także tutaj zaangażowana wyobraźnia dziecka pozwala mu nie myśleć o
wysiłku.
Za każde wykonane ćwiczenie należy wynagradzać dziecko pochwałą lub
brawami.
Właściwa atmosfera ćwiczeń powoduje, że
dziecko domaga się ich, a i dla rodziców są one chwilą relaksu i
przyjemności.
Opracowała: Jolanta
Rydzewska
Literatura:
1.
Owczarek S.: Gimnastyka przedszkolaka,
Warszawa WSiP 2001
2.
Borys B.: Mamo, tato ćwiczmy razem,
Warszawa PZWL 1990
|